Indrukwekkend....

De laatste 2 dagen waren echt geweldig. Zoveel nieuwe gezichten, nieuwe indrukken, mooie gesprekken, veel knuffels, zoveel….. Het gaf op dat moment zoveel energie en nu liggen we op bed in onze hotelkamer en we zijn kapot. Gistermiddag (zaterdag) was het zover, met de taxi naar Garuda House. En ja hoor, de taxichauffeur had geen idee waar we moesten zijn, maar wij konden hem zo weer door de wijk heen loodsen, alsof we er wekelijks komen. En we stappen het huis binnen en het voelt als thuiskomen. Veel nieuwe gezichten, in totaal 9, maar de lach die zij al met ons deelden, was geweldig. En de andere meisjes die we nog van 2 jaar geleden kenden, waren zo veranderd. Alsof het ook nieuwe gezichten waren, ze waren zo gegroeid. Prachtig om te zien.
Toen we aankwamen hebben we uiteraard eerst met Leo en Icha gepraat. We hebben stilgestaan bij het overlijden van Gerard Mann, een erg verdrietig moment.
Maar daarna was het tijd om ons voor te stellen aan de nieuwe meisjes en voor de meisjes en gelukkig ook voor ons, gebeurde dit met heel veel lol. Ze wilden maar te graag voor de camera poseren. Er was helemaal geen moment dat ze eerst verlegen waren. We waren thuis en dat lieten de meisjes ons weten ook!!
En vandaag overtrof alles wat we ooit hebben meegemaakt met de meisjes. Het begon vanochtend om 9 uur, we zijn met Leo en Icha mee geweest naar de kerk. En alhoewel dit in het Indonesisch was en we er niet veel van meekregen, was het wel indrukwekkend om te zien. Zo’n 500 mensen zaten op dat moment in de kerk!!!!!! En dan hebben ze elke zondag 3 keer dienst, omdat er nog meer mensen naar die kerk gaan en dan kunnen ze in ploegen. Totaal komen er op één zondag bijna 1000 mensen in de kerk…!
Na de dienst bleven we nog even met wat mensen daar praten. Van al die 500 mensen waren wij de enige blanken, dus we vielen wel op.
Daarna zijn we met Leo en Icha meegegaan naar huis. De lunch was al bijna klaar en we konden zo aan tafel. 4 oudere meisjes die al uit het huis zijn, maar ons nog van 2 jaar terug kennen, kwamen vandaag apart naar het huis. Zo mooi om hun weer te zien. En dan hoor je hun verhalen en dan weet je dat alles waar het Garuda House voor staat, goed is. Nita, een meisje van 21 jaar oud heeft nu een goede baan. Doordat zij in het Garuda House is opgegroeid, heeft zij nu een goede baan en kan zij met haar inkomen nu haar zusje naar school sturen en voor haar ouders zorgen. Desak, een meisje van 19 jaar oud werkt in de ochtend op de administratie en ’s middags gaat zij naar de universiteit. Richa, een meisje van 19 jaar oud heeft op dit moment 2 banen, om te sparen voor de universiteit. Deze 4 meisjes waren op de senior highschool de top van hun klas, ze haalden de hoogste cijfers. En zo gaat het met alle meisjes in dit huis. Ze worden er op een hele goede en kundige manier op gewezen dat ze heel veel waard zijn en dat ze goed hun best moeten doen op school, zodat ze later goede banen kunnen krijgen. Echt super, Leo en Icha doen het als ouders zo goed. Stel je voor, 20 meisjes onder je in de leeftijd van 9 tot en met 17 jaar, er is altijd wel iemand aan het puberen ;-)
Respect. En door deze mensen te bezoeken, weten we waar we het voor doen!!!

Na de lunch was het de bedoeling dat we foto’s zouden maken, maar het liep anders. Leo ging achter de piano zitten en wat volgde was een sessie van zo’n 2 uur zingen. Allemaal Indonesische zondagschoolliedjes, de hele groep tegelijk, of kleine groepjes. Tja en toen mochten wij niet achter blijven. Onder hard gejuich zijn wij ook gaan zingen en zo werd er weer een Nederlands liedje geleerd aan deze meisjes; laat ons met elkander. Heerlijke moeilijke woordjes…. Maar het ging hun heel goed af. Geweldig.

En daarna was het picture time. Alle meisjes hadden hun mooiste kleren aan en af en toe zag je ze nog even snel tutten voor de spiegel. En de gekste poses namen ze natuurlijk aan voor de foto. Maar het is gelukt, iedereen staat er weer op. Kunnen we weer namen oefenen.
En hoewel het erg warm was, kon het ons niets schelen dat we de hele middag buiten stonden. Het was zo gezellig, er werd gelachen en gek gedaan en ze bleven maar om ons heen hangen. Na een erg gezellige middag, kwam het moment weer om afscheid te nemen. Dit was erg moeilijk, voor ons, maar ook voor de meisjes. Ze bleven maar knuffelen en roepen dat we niet weg mochten gaan. En oh geweldig; ik stond daar met een groep meisjes in de armen en de jongste kwam er aan, helemaal jaloers, want die wilde ook een knuffel. En die blik wat ze gaf aan de andere meisjes; ik wil er ook bij…..!!!! hahahaha, geweldig om te zien… Dit hadden we nog niet meegemaakt!!!

Eenmaal in het hotel waren we sprakeloos. Er vloeiden allerlei emoties door ons heen, dit heeft wel even tijd nodig om te bezinken. Als we onze ogen dicht doen, zien we nog al die lachende gezichtjes!!!

O ja, we zijn in Bali :) En we love it here!!!

Nog een week te gaan, maar nog genoeg te doen.

X Ivet